Ken je dat ook, het gevoel dat je bevangt als je oog in oog staat met iets moois, iets wat je treft zonder dat je kan omschrijven waarom het zoveel met je doet? Als je het niet in woorden kan uitdrukken maar het wel ervaart, dan ga je even uit je hoofd. Dan geef je je over en laat je je inspireren. Het is een heerlijk gevoel.

Voor mij is dat waarom schilderen mijn passie is. Het is mijn tegenwicht aan al die praktische zaken en beslissingen van het dagelijkse leven. Als ik schilder, aanvaard ik dat ik aan iets begin zonder al te weten hoe het eindigt. Ik laat de controle varen en geef me over aan mijn gevoel. Schilderen brengt me in balans.

Toen ik ontdekte dat andere mensen zo kunnen genieten van mijn schilderijen, begreep ik dat die ervaring er niet alleen is bij het maken van een schilderij. Misschien kijken mensen zo graag naar kunst omdat ook zij het diepe verlangen koesteren om te kunnen loslaten. Om met een geheel open houding te kijken, zich kwetsbaar op te stellen en te vertrouwen op hun eigen interpretatie. Sommigen zullen zeggen: Om weer kind te zijn.

Als schilderen betekent ‘uit je hoofd gaan’, begrijp je ook waarom ik je niet van tevoren kan vertellen hoe het er uit gaat zien. De tijd van iets zo correct mogelijk willen uitbeelden of vrezen voor het oordeel van anderen ligt achter me. Wel laat ik me graag inspireren. Pakkende woorden roepen soms direct een beeld bij me op. Je kunt me ook bronnen aanreiken, zoals een mooie zin, een voorwerp of een affirmatie.

Soms is het beeld zomaar compleet, soms denk ik er dagen over na. Dan kijk ik, maak foto’s en op de meest uiteenlopende momenten valt me in wat het werk nog nodig heeft. Een kleur? Een accent? Een detail? Het laat me niet los.

Het moment dat het schilderij af is kan ik nooit voorspellen, maar komt vanzelf. En er dan afstand van doen, vind ik altijd een beetje moeilijk. Elk schilderij is een fijne herinnering aan een proces dat me energie heeft gegeven en me heeft verrijkt. Maar ik weet ook dat schilderen voor mij als nutteloos zou voelen als ik het alleen voor mezelf zou doen.

Zoals ik het schilderen voor mij doe, zo doe ik het dus ook voor jou. Misschien wekt mijn werk bij jou een gevoel op dat je dierbaar is, en dat kan van alles zijn. Ik hoop dat dat gevoel weer bij je opkomt, steeds als je ernaar kijkt. Dat het blijft gebeuren.

Marlon Groot Zevert